Kader, Yazgı
 

Hiç gülmemişsin yaşam boyu
Ağlamamış,yıkılmamışsın da.
Ayşe teyze öldüğünde
Otuzundaymış daha.
Yavrusunun ciyaklarına karışmış feryatları
‘şükür’demişsin,
-çocuk yaşıyor ya.
Ne yapalım ‘kader’ demişsin
ve yaşam kulaklarında bir feryat
Yüreğinde bir sızı.
Büyüyüp gelişen kadri’ciğin
Dilinde bir ‘şükür’
kadri ilkokulda sen tarlada
kadri orta okulda sen gurbette
kadri lisede sen gurbette
kadri üniversitede sen gurbette
kadri’nin defterinde oluk oluk terin,
kitaplarında günden güne çöken omuzların
ve daha ellisine dayarken yaşın
vereme çevirmiş zatürenle
yatarken ölüm döşeğinde
ölümde var demişsin kaderde
‘şükür’ demişsin kadri’m okuyup
Adam oldu ya.
Ve şükrü emmi,kadri’n tabutunun ardında
yürürken boynu bükük,içi ezik.
‘yazık daha ellisine gelmemişti’ diyenleri
‘yazgı’ diye yanıtlamış;şükrü emmi
‘yazgı’