Bir adam vardı, sessiz, sakin, kendi halinde
 

Bir adam vardı, sessiz, sakin, kendi halinde,
O adam ki, bir zamanlar seni ne çok sevmişti,
Bir canı vardı, istesen onu bile verirdi,
Adamdı o, ama sen hiç adamdan saymadın ki!

Sevdası vardı yüreğinde, yeni açmış bir çiçek gibi,
İstesen bir buket değil, bir bahçe verirdi,
Hep en büyük aşklara layıksın derdi,
Onun da sevdası büyüktü, ama sen sevdadan saymadın ki!

Her sabah yeni bir ümitle uyanır, günaydın derdi,
İnsanları, yaşamayı, birde seni çok severdi,
İstediği sadece kalbinde ufacık bir yerdi,
Açsan kalbini girerdi, ama sen hiç açmadın ki!

Şimdi geriye getirebilir misin o sevgiyi?
Yaşanan güzel günleri, mutluluğu, o sevinci,
Onu yeniden hayata bağlayabilir misin ki?
İstesen de geç artık, sen ölüyü diriltemezsin ki!