sana elveda demiyorum biz ayrılırken yasta
 

sana elveda demiyorum biz ayrılırken yasta
belki karşılaşırız yan yana musalla taşında
kimse acımadı affetmedi beni acımalı bakışlarda
keşke güllerimiz olsa yediveren mezar başında

çoçuksu gülüşlerim vardı şimdi ağlamaktan tanınmayan
hiç bir şiirim böyle değildi gözyaşıyla boyanmayan
senle sensiz içi yatalak dışı nefretle yaşayan
içimdeki çoçuktu ömürü çile hayati televole sanmayan