- Nihayet Sen Öldün Anne -
 

- Nihayet Sen Öldün Anne -

Beni kanlı bir et parçası olan bir cenin gibi atıp unuttuğun sokaklar
durmadan kanatır acını
İzmir’in her sokağına gizlediğim ayak izlerime basarak kirletir
ve hep büyütürsün utancını
albümlere sığmayan fotoğraflar
nemli ve kuytu tutsaklıklarda sarardıkça
yüzünün diğer yarısı hüzün kesilir ağlarsın
sığındığın yalan yanlış gülüşler
buruk kırık, yıkık dökük aldanışlara dönüşür
çığlıklarına çığlar düşer, boğulursun, ölürsün

benim her şiirim dudaklarını ısırtarak kanatır
bizim her şarkımız
kirpiklerinde yaralı bir karanfil gibi
asılı kalan geçmişini ağlatır

ama sen o güzel düşlerini yalancı gülüşlere satmayacaksın
o kimliklerimizi sakladığımız kederle sararan fotoğrafları
acıya ve utanca atmayacaktın
yaralı geçmişimizi bu denli kirletip kanatmayacaktın
şimdi sen hangi yalansız gülüşe sığınabilirsin ki

nihayet sen öldün anne
sonunda acılarım bitti

oysa seni ben gizli gizli ne çok sevmiştim anne.