Gün biterde karanlık çökünce hana
 

Gün biterde karanlık çökünce hana
başlarmış ağlamaya bir garip hancı
halini bir soran gören olmazsa
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Umutla çıkmıştı bu uzun yola
Yürüdükçe dermansız vermişti mola
Bir gün gelip düştüğünde bu küçük hana
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Karanfiller gibi bir yari varmış
her zaman onu öpüp koklarmış
Gün gelip gurbet bağrını yakmış
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Son sigarasını koyduğunda kora
Çektiği her nefes olurmuş dost ona
Gurubun rengi vurduğunda cama
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Yaz bitipte sonbahar başladığında
Yapraklar sararıp savrulduğunda
Arabalar bir bir yol aldığında
Başlamış ağlamaya bir garip hancı

Uzak diyarlardan bir mektup gelir
Uzatır postacı zarfı verir
yazar ki mektupta yar size ömür
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Günler geçer odasında çeker bin elem
doktorlar söyler olmuşsun verem
Söylenir kendine ben şimdi neyleyim
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Anlamış artık son duraktadır
Yanında sadece duvarlar vardır
Dışarıda mevsim kış her taraf kardır
başlamış ağlamaya bir garip hancı

Kahve gözlerini usulca kapatmış
Bedenine derin bir ağrı saplanmış
elleri güçsüz bir çare kalmış
başlamış ağlamaya bir garip hancı.