Süleyman Sönmez
 

2000 Yılın Sevgilisi

Sanki gökten inen bir melekti o
Görünüp kaybolan bir hayaldi o
Saçtı nurunu sessizce çekip gitti
Sevmek için tam 2000 yıl bekledi

Aba

Nurperi mum yaktı
Akşam karanlığında.
Kulübenin küçük isli odası
Aydınlandı gecenin ayazında.
Bir köşede uyuyan mırmır kedi
Keyifle gerindi.
O sırada annesi
Kebap ediyordu kestanesini
Ne de çok köz vardı odun sobasında
Hiç korkmazdı kardan kıştan
Güvenirdi duvarda asılı abasına

Ababura

Kış ortasında
Zemheri de
Sac üstünde çevirdiği kestanesinde
Boncuk boncuk döküldü yaşlar
Ababuranın kasesine

Abanalım

Dalda kestanem, ağaçta alım.
Hiçbir zaman makaraya sarmadım
Aşı boyalı peri evlerini
Yok bahasına ben satmadım.

Abid

Bir abid geldi cihane
Bir elinde gül.
Yeşerdi zemin, doldu lalezar bülbül
Ta ki bir kademsiz uğradı bağa
Kurudu gitti her şey
Ne gül kaldı ne bülbül.

Acıdım Küflü Ekmeğe

Acıdım küflü ekmeğe içimi çektim.
Boncuk boncuk döküldü yaşlar yanağımdan
Hıçkırıklarımı duyunca
Derin bir ah çıktı bağrından.

Acizdi Kalemim

Benim üstadımın o ince ruhundan
Yükselirken semaya inler gibi nağmeler
Aşkın büyüklüğünü anladım
Acizdi kalemim kalakaldım.
__________________

Afet i Zürra

Kaldırımlarda haşmetli
Sarı saçları inan kendindendi
Ölçüsünü aldı gözleriyle kör Raşit
Baktı da arkasından
Ona,
tam puan verdi

Affet Beni Ramazan

Tutamadım seni
Zaten layık değilim ki
Bu perişan halimle
İftar sofralarını
Neye işgal edeyim ki.

Ağabeyim Sivrisinek

Ağabeyim sivrisinek hoş geldin
Ne kadar da zariftin
İnce ince gıygıdını dinlerken
kendimizden geçtik.