Kimsesiz Gece
 

Tren istasyonunda üşümüş bir kadın
Saat sabahın üçü,
Dağılmış, yalınayak duygular
Çaresiz uğurlamalar arasında,
Elveda diyordu elleri.

Tek başına, yalnız, yapayalnız
Ağlamaklı, hüzün doluydu bakışları
Karanlık örtüyordu gözyaşlarını
Geçmişten kanayan yaralarıyla
Yaşadığı belliydi, nefesinden,
Yapayalnız, sahipsiz bir istasyonda
Üşüyordu, bu ağustos sıcağında.