Kızıma
 

Üzgünüm, canım kızım
Gül kokulu tenine doyasıya sarılamamak
Hastalığımı yenip seni çağıramamak
Hasretin her gece yüreğimi yakıyor bebeğim
Her kuytuda sana ağlıyor gözlerim

Masmavi olacaktı gözlerin
Baktığımda o gözlerine
Gökyüzünü, çağlayan denizleri görecektim
Küçücük, yumuşacık olacaktı ellerin
Dokundukça huzuru hissedecektim
Ve ayazlarda üşüyen ellerimi
Senin sıcak ellerine değdirecektim

Öyle hasretim sana
Gözyaşlarım prangalarda eriyor kızım
Her gece uykularımda ellerimi tutuyorsun
Görmesem de hissediyorum canım
Uzaklarda bir yerde değil;
Sen içimde bir yerlerde bana ağlıyorsun

Öyle tatlı olacaktı ki o yanakların
Kıyamayacaktım bir kez dokunmaya
Bahar kokacaktı o sırma saçların
Kıyamayacaktım bir kez okşamaya

Affet kızım ne olur affet
Hastalığımda eriyorum günden güne
Bir çağırsam gelirdin biliyorum
Çağırmadım seni bebeğim
Biliyorsun neden seni çağıramadığımı
Ne olur affet kızım....

Olur da bir gün ölümü koklayıp
Yalınayak yollarına koşarsam
Gül bahçelerinde babanı karşılar mısın ?
Yüreğine son kez çağır beni...