Kollarımı Açabildiğim Kadar
 

Gecenin ışıkları çok uzakta yanıyor
Gezici bir beyaz beliriyor aniden
Yerinden kovulmuş besbelli
Ellerime üflüyorum,hava da soğudu birden
Üstüme kalın bir şeyler alıyorum,
Dilimde kim bilir hangi güzel kadına yazılmış bir ezgi
Duymasan da beni,bağıra çağıra sana söylüyorum

Sokaktan tek tük arabalar geçiyor
Hepsinin boyası gecenin renginden
Küfürleri nasıl da basıyor görseniz sarhoşun teki
Bezmişe benziyor gülmeyen kaderinden
Ben de nasibimi almadan yolumu değiştiriyorum,
Hangi sokağa dalsam camlardan bakan hep sensin sanki
Yüreğimdeki yokluğunu geçiştiremiyorum

Yaşım almış başını gidiyor
Zamana kim engel olabilmiş zaten
Saatlerimi durdursam bile faydasız ki
Bir parkın içinde buluyorum kendimi bazen
İçimdeki çocukla çocuk oluyorum,
Bundan daha fazlası var mı ki
Seni kollarımı açabildiğim kadar çok seviyorum