Öyle Bir Parantez Açtın ki Bende
 

Kalbe hükmediyor varlığın.
Yanında olmadan,
hiç geçmiyor sanki zaman.
Karanlık gönüllerde tüketmişim.
Çoktan o dediğimi,
uzun zaman olmuş,
böylesi mutlu olmayalı,
sevmeyeli, göz göze gelip öpmeyeli birini,
insan taş kesiliyor yalnızken.
Unutuyor hiç olmadık yerlerde kendini,
kırıyor anlamadan da olsa herkesi..
Meğer ne kadar da yakınmışsın.
Ruhum çıktı seninle, girdiği çıkmazdan.
Yollarımda tuzak kalmadı
sen varsın diye varım şimdi,
yaşamaya sebebim var artık.
Gülüyor düşümün gül yüzü.
Hüzünleri tek tek attım içimden.
Artık ağlamak yok sevgisizlikten
seni sevmek var artık.
Bırakmak ölüm ellerini,
gidersen bitişimi imzalarsın gözlerinle,
bir bakışın kırar kalemimi,
sen anlamasanda.
Öyle bir parantez açtın ki bende,
kapamaya yürek ister.
Gücün yeterse al,
senin bütün (/ / ) taksimler...'