Sensizlik Belki Huzur
 

Saplanıyor göğsüme hançer gibi yokluğun
Okşuyor gözlerimi kapansın da
Umutsuz kalsın diye
Ama kapamıyorum gözlerimi
O karanlık düşlere, o sensizliğe
Katlanmak zorunda kalmamak için
İçim içimi kemiriyor yalnızlık düşüncesi ile
Koşuyorum arkandan soluk soluğa
Gelmeyeceğini bile bile.

Bir rüzgar esiyor sol yanımdan
Yalnızlığı getiriyor bana
Bu sonsuz uğultunun içinden
Yaklaşmak sarılmak istiyorum sana
Ama istemek yetmiyor ki buna
Aslında hiç bir şey yetmiyor
İnsan kurtulmak istiyor bu boşluğun içinden
Ama Azrail geldikten sonra
Ölümden kurtulmanın imkansız olduğu gibi
Yalnızlıktan kurtulamıyorum ki bu safhada.

Sensizlik içime işliyor
Azrail geldi işte götürüyor beni
Umarsızım elim, ayağım tutmuyor
Hiç bir şey düşünemiyorum
Kımıldayamıyorum ruhani bir biçimde
Seninle olmak istiyor bu bedenim
Ama Mevla’ya yükseliyorum artık
Sensizliğe düşen de benim
Ölmüşüm artık ben
Bir rahatlık hissediyorum üzerimde
Neden farkedemedim bu güne kadar
Belki sensizlik rahatlıktır, belkide
Belkide huzurdur diyorum
Kendi kendime.