Son Şiirim
 

Gel isyanı bırak bu son şiirimde sınıfta kaldın
yanıyorum dedikçe ne zaman yanıma vardın
içim kanıyor dedikçe hangi yaralarımı sardın
böyle son şiirim ondandır.

Burukça hatıralar maziden bir bir koşarak kayıyor
iftira atan itlerden içimdeki çocukta çanlar çalıyor
söz veren dönekler her yerde insan yerine konuyor
böyle isyanım ondandır.

Herkes bir yol tutmuş tek doğru o sanmakta
aslında insanlık yok oluyor kendi potasında
hep başkalarının şerefine içtim dünyalarında
böyle boş münakaşalardan kaçmam ondandır.

Avuçlarımda biriken çıkmaz sokaklar mıdır kader
nabzımın duracağı günü bekliyorum oldum heder
gölgemle dolaşıyorum her günüm olurken mahşer
böyle serçe gibi titremelerim ondandır.

Ne kadar mezar taşı varsa o kadar fikir üredi
titrek hayalleri genişti bir yerde ufukları bitti
fraksiyon uydurdular hayatları bile yetmedi
böyle sol yumruğumu kalkmamak üzere indirmem ondandır.

Bil ki isyan değil bu son çırpınışlarım görüldü
yarınki ümitlerimi yırttılar hüzünlere büründü
kaçıncı güldür solan içimde defterim dürüldü
böyle huysuzluklarım ondandır.