Ben Düştüm Şehir Kalktı, Şehir Düştü Sen Kalktın
 

yokluk içinde varlık benimki
aşk denilince altı patlar
güç denilince eh işte
bazen hiperaktif
bazen sakar
denge bende yok çıkar


bronz gökyüzünün beyaz gölgeli kadını
hayat çizginde dikilen terin sabahlığında bir yol
orada ayaklarını sürüye sürüye yürüyen bir adam silueti görürsen
ya düşmek üzereyim ya parmağına tutunuyorum
sıkma avuçlarını hışımla, acından emekliyim


darlık içinde huzur benimki
evreşe yollarında bir tarla çeltik
üsküdar yağmurunda şemsiyesiz kuru kalmak gibi
ve ıslıksız
ve sessiz
çığlık bende yok satar


kırmızı göğün maviye dokunan yanı
yeşil eteklerinden süzülen bir nehir
içinde salına salına düşünen özgür bir balık görürsen
ya takılmak üzeredir ağa ya takılmış çırpınmakta
yumma gözlerini bak, kilitbahirde güvercinler uçmakta


denizler ortasında sudan korkmak benimki
rüzgar oradan gelir, düşman da
zafer oradan gelir, avuntu da
ama tutarsız
ama zamansız
mazi bana çok batar

............

yeri gelmişken
bir gün gerekirse ellerini ölürcesine bırakıp gitmek
kaleye daha çok destan sığar
bu yüzden çıkar gömleğini,göğsün görünmeli