Şiir
 

Binbir renkli hayal nahcemde
ekmeye basladığım tohumları
yavaş yavaş kaybediyorum.
ama olsun ne önemi vardı ki...
savrulan yılların ardından bir nebzede olsa
toparlamak kendini...
bir nebzede olsa yeşertmek çorak toprağı
pes etmek ne kolaydı öyle
oysa direnmek işte buydu zor olan
zoru başarmak..
*******i yıldızlara bakarak ağlamak...
yıldızlar umutsuzluğu umuda cevirmeme
yardım eden
dostlarındı onlar
herşeye rağmen gökyüzüne bakmak
ve umudu hissedebilmek güzeldi
gökyüzünün acık maviliği ve geceleyin
hükmedici,dolunayıninci gibiparladığı
lacivertini görüpte yasamaktan
bıkmış olmak imkansızdı.
sabırla,sevgiyle,umutla yeni bir öykünün
kahramanı olmak....
işte!işte en önemlisi de buydu
zaten...