Yağmur Adam
 

Kimliksiz bulutlara yaslanırdı akşamları
Sessizce koşardı ertelenmiş ufuklara
Bir gece boşanıverdi düş yorgunu uykulardan
Terkedilmiş bir sokağa bıraktı çığlığını
Kayboldu yağmur kokulu dalgın bakışları

Önce kaldırımları okşadı soluksuz,ıslak
Ve gece matemi üstünde koyulaşan
Tozpembe vitrinler gördü
Yüreğini serdi ıssızlığa
Ve ruhunu soyundu çırılçıplak

Yitik güneşler topluyordu gözleri,
Parlak ve kimsesiz camekanlardan
Yedi iklim çaldı yıldızlardan tadılmamış
Ama karanlığın kuytusunda unuttu
Mavi,soğuk ve kristal gülüşleri

Bir adam isyana vurdu kendini
Dağılıverdi ne varsa ceplerinde
Yorulmuştu,yağmura bırakıp her şeyini
Kaçamak umutların kıyısından geri dönmek
Ve silmek istedi zamanın izlerini