Yürürtaş
 

aşk upuzun bir ölüyü gezdiriyordur dışarda
akşam mı değil mi ne önemi var

sabrın o kızıl müziği öter üstünde doğanın
alnına bastırılacak bir parmak-uçluk is için

anlarsın nasıl öyle özenle
tutturulmuştur yokluğa ay

akşamdır bazen ve ayakları suda küçük bir kız
duyularından
artık vazgeçiyordur

adamsız bir damar bulmuştur bir ara yolda
sevmiş emzirmeye durmuş ve sanki iyileşmiştir
o sıra yaşamaktan

dönüş sonralarında hep aynı yokluğa bakan adam
düşünedursun bakalım dünyadan akılda son kalan
bu yuvarlak mı

(dönüş sonralarında
her yerde birden oluşum

içimde bir çıt sesiyle üstümde bir git)

yürümek vardıkça taşlaşıyor kalıbıma
bilmiyorum bugünlerde kimin düşünde ölmüşüm