[ayten]

Sen Çoktan Unuttun Belki Ama Ben Alışmaya Çalışıyorum...

Mavi değildir ya denizler, sen de güzel değildin aslında, alacalı da değil ama sade hiç değil. Bir ağacın dalları gibiydin, yapraklarından göremediğim.

Bense bıçak gibiydim, kör de değildim aslında, sapımı hiç kesemedim. Sana bilendim, ya hep engelledim kendimi, ya cesaret edemedim.

Gaddar değildi hiç hayat, ne fırsatlar teptim. Feleğe hiç küfretmedim, kadere inancım arttı, zamana küsemedim.

Talihsizdi aşklarım, ki hiçbirinde güneşi göremedim. Hep sığ sulardan yukarı baktım ama kulaç atmadım hiç yukarı doğru yüzemedim.

Zaman zaman yakındı ölüm, kendi kendime işkillendim, niyetlendim; saçma buldum hep sonunda, bir kez olsun denemedim.

Seni bulduğumda, ki ben hep senin beni bulduğunu düşündüm, henüz çocuktum ve seni tam anlamıyla sevemedim.

Şimdi yaşıyor muyum sanıyorsun, doğan günleri kendimce batırıyorum. Ne bugün ne yarın, ne sana ne bana daha parlak doğacak. Kalktım oturduğum yerden gidiyorum. Sensiz bugün de akşam olmayacak.
Şimdi ağlıyor muyum sanıyorsun, tüm yaşlarımı dün dolaba kaldırdım. Saksılara ektim yalnızlığımı, kağıtlara akıttım acılarımı, tedavi ettirmekten sıkıldım kapanmayan yaralarımı.
Şimdi gidiyor muyum sanıyorsun, geri döneceğimi sen de biliyorsun, kaç kere Harakiri yaptı gururum, ne senle ne sensiz hiç olmadı huzurum. Tek umudumu terkedilmiş, unutulmaya yüz tutmuş şehirlerde bulurum.
Şimdi ayrıldık mı sanıyorsun, sen çoktan unuttun belki, ben alışmaya çalışıyorum…