[bluekeys™]

Üniversitenin büyük amfisinde 800 kişinin katıldığı bir imtihan...



Süre iki saat... Profesör son derece sert ve sürenin esnetilmesine



imkân yok.





Cevapları yetiştiremeyen kalıyor. Bu yüzden bütün talebeler harıl



harıl kâğıt dolduruyorlar.





Ama birisi ağırdan gidiyor. Biraz düş ünüyor biraz yazıyor. Hiç



aceleci bir hâli yok.





Derken süre doluyor. "Getirin kâğıtları çocuklar" diyor profesör ve



herkes bitirebildiği kadarıyla kâğıdını getirip masanın üzerine koyuyor.





Veren çıkıyor, veren çıkıyor, masanın üzerindeki kâğıtlar birikiyor.



Sınıfta hiç talebe kalmıyor. Bir kişi hâriç. Bizim ağırdan giden



talebe Hiç istifini bozmadan yazmaya devâm ediyor.





Böylece biraz daha zaman geçtikten sonra, bizimki kalkıp kürsüye



gidiyor ve kâğıdını bir sonraki ders için hazırlıklarını tamamlamakta



olan profesöre uzatıyor.





Profesör kızarak: -Hayır! Çok geç kaldın. Artık senin kâğıdını alamam...



Bizimki ters ters bakıyor:



Sen benim kim olduğumu biliyor musun?



Yoo, aslında bilmiyorum. Ne olacak?





Talebe bakışlarını dikleştirerek tekrar soruyor:





Sen benim kim olduğumu biliyor musun?



Hayır bilmiyorum! Üstelik bu hiç de mühim değil!



İyi öyleyse, diyor bizimki ve yığılı duran imtihan kâğıtlarının bir



kısmını kaldırıyor ve araya kendi kâğıdını koyup kâğıtları tekrar düzeltiyor






Sonra da: -İyi günler hocam, deyip profesörün şaşkın bakışları



arasında yürüyüp gidiyor."





İŞTE BEN BUNA CESARET VE ZEKA DERİM.........





KORKULARIMIZI YENDİĞİMİZDE BAŞARI BİZİMLE OLACAKTIR....