[DHeMLy-CHaY]

geldiğinde
ayrılığın taze yarası kanıyordu yüreğimin küçük havuzlarında
hala gidenlerin numarasız bileti duruyordu
öksüz sevdanın dipsiz uçurumlarında
hüküm giymiş kelimelerim susuyordu
uykusuz gecelerin sabıkalı sabahlarında
korkuyordum aşktan
kaçıyordum sevdadan
zamana bir kere yenilmişken
korktum seni delice sevmekten
ama yalnızlığın sokağından kaçıp
gülüşlerine sığındım
ayrılığı satırlara gömüp
yüreğinde yaralarımı sardım

sen gelmiştin artık
herşey daha güzeldi artık
seninle nefes alıyor
seninle yaşıyordum sanki
gülüşün güneşim olmuştu perdelerimde
gözlerin ateşim olmuştu üşüyen tenimde

öyle güzeldiki seninle herşey
pamuksu bulutların üstünde
gözlerini çiziyordum küçük ellerimle
hasretimin rüzgarı ilişse de tenine
yüzüne güneşi seriyordum öksüz yüreğimle

yağmur yağıyordu kentime
ayrılığını müjdelediğin saatlerde
seni severken gidiyorum deyip
yalnızlığımı hediye ettin yüreğime
gidiyordun
ben ardından ağlayamıyordum bile
susup kalmıştım bıçağın keskin yüzünde
gidiyordun
ve ben tek kelime söyleyemiyordum
elleimle ördüğüm sevdamı
ayrılığınla söküp gidiyordun
ve ben ardından ağlayamıyordum bile

sevdanda bir bahar göremeden gittin
mevsm bahar olsa da
sonbahar anılacaktır ömrüm
herşeye zamana gömüp gittin
ben ise boynumu yalnızlığa büküp
yalnızlığınla kanayıp durdum
bedenimden yüreğimi söküp
yokluğunda kelimelerimle sana sustum
tek bir cümle kurmadım gisişine
hiçbir zaman suç giydirmedim sevgine
gitmeliydin
ve bir sabah çekip gittin

gün gelecek adımı unutacaksın
gün gelecek hiç yaşanmamış deyip sevdamı kibritsiz yakacaksın
hakkındır sevgili
unutabilirsin beni
bana ait herşeyi yakabilirsin
ama bana unut deme
ayrılığa kurşunları örüp
ölüm olsada ömrümün
bana seni unutmamı söyleme
çünkü biz seninle hayat kadar yalan
ölüm kadar gerçektik

yokluğuna inat
yaşatacağım seni
çünkü benim kitabımda
unutmak ölmekti...