Çocuklugum Tuttu
ÇOCUKLUĞUM TUTTU...
Son kez yüzüme baktığında, hatırlarsın soğuktu.
İkimizinde çocukluğu tutmuştu.
Elini hiç o kadar sıkmadım biliyorum.
Gözlerin hiç o kadar derin gelmedi...
Çocuklar gibi ağlamıştım, utanıyorum...
Rüzgara salıverdiğin an saçlarını,
Tutuldum rüzgarın saçlarını götürüşüne.
Aldım bir tutamda ben tuttum,
Kokladım varıncaya kadar ciğerlerime.
Dünyayı unuttum,
Çocukluğum tuttu, ağladım.
Son kez sarıldığın zaman bana, hani çok zordu...
İstedim ki kolların yapışsın sırtıma,
Ve ayrılmasın ben solana dek.
Ama olmadı, çözüldü iki damla düşünce yere.
Sen uzağa gittin, ben yağmur olup yağdım,
Çocukluğum tuttu, ağladım.
Son kez beni sevdiğini söylediğinde, yaşlıydı gözün hani...
Ben cevap vermedim çağlarım diye...
Bakamadım yüzüne uzun uzun...
Son bir gülüş alamadım yüzünden...
Bağıramadım "Seni Seviyorum" diye...
Pişmanlığım sardı beni, utandım.
Çocukluğum tuttu, ağladım.
Şimdi gelsen yanıma, başını omzuma dayayıp,
Desen ki "Seni Seviyorum"...
Ve cevap versem "Ben de" diye...
Silsem yeniden o berrak yaşını...
Dünyalar elime gelirdi.
Sevinçtem adımı şaşırırdım...
Sonra yine hüzünlenirdim mutluluğuma,
Çocukluğum tutardı, ağlardım...
|