Hep Ayni Dert
Yaşamak sevinci içimizde bir kördügüm
Ne çare ki ölmek için gelmişiz dünyaya.
Biraz, mutluluk bekleriz yaşadigimiz andan
Mecbur oluruz sonunda yine aglamaya.
Arzular sonsuz, ulaşmak mümkün degil
Kaldirimlamiş yolumuzu istirap taşlari.
Para hükmediyor dünyaya,
Yaşanti sefil.
Yikayamaz oldu yagmur
Gözümüzden dökülen yaşlari
-Allah büyüktür- demekten başka çare yok;
Son teselli budur insanlara
Toplum çamurdan kara
Çamur toplumdan ak.
Rastlanmiyor huzuru bulanlara.
Ozanin kalemi kirik, ressamin boyasi yok.
Derman bekleyen dert, ne kadar çok.
Artik kolayca yazilmaz oldu.
Bu sefil dünya gezilmez oldu.
Degirmen dönüyor.
Taşlari arasinda ezilen kim?
Hangi macera sardi ekmek derdi kadar insanlari?
Bu nesil neden müstahak bu çileye rabbim
Hayal etmekle geçiyor, günler geri gelmez anlari.
Madem ki toprak olmak cihana gelmekte gaye
Bu bilinci, bu kalbi taşiyoruz biz niye?
Ekmek, su düşünmekten tanrim
Seni anamiyoruz bir saniye.
Bu mu hayat?
Yaşamak midenin sesini dinleye dinleye.
Tanrim ne zaman yol gösterecek
Ruhumuzun sesi düşünen insanlara
Neden gözlerde dinmez bu yaş
Ne zaman bitecek
Ruhla, beden arasindaki bu savaş
Istanbul - 10.11.1955 23:45
Kaynak: Kara Sevdam Ak Özlemim
|