Hüzün Senfonisi / 06 - Haritamın Yırtıldığı Yer
ansızın gideceğim bu kentten
kimse farkına varmadan
beni sapkın ilan etmenin tam sırasıdır şimdi
çünkü fırlattım denize
okuduğum tüm kitapları
sonra dalgaların peşine düştüm
baktım ki asıl sevdiğim şu gökyüzü
attım kendimi sonsuza
mavi kesildim
tepeden tırnağa
inkâr ettim kitapların söylediği ne varsa
denizlere fırlattım yüreğimi de
gayri martılar dinlensin üstünde
bana yeter
kelebeğin kanadında coşan ürperti
kuralla-yasayla-teraziyle-tartıyla
kim varsa sevdiğim
terkettim tümünü de
özgürlüğü öğrendim
yalnızlığın kollarında
haritamın yırtılıp kanadığı noktada
orada öğrendim aşkı da
bütün aşklarımın sahtekarlığını
öğrendiğim an
sevgilim bana dedi ki
‘nasıl da ısırıyor
süt gelmezse
anasının memesini
dişi yeni çıkmış çocuklar’
sonsuzlar ortasında
o an kırık bir çöptüm
dalgalar tanıktır buna
gözümde bir damla su
deniz deryaya kesti
arı oldum
gül öptüm
|