Hüzün Senfonisi / 08 - Tarlakuşuydu Jülyet
sevgilim bana dedi ki
-ikimizi koparan bütün engeller kalksa
yürek ferahlığıyla el ele versek
aşkımıza dost düşman tanık olsa
başımızın üstüne el koyup yemin etsek
sevişmeler de tavsar aslanım
yitirir büyüsünü en derin bakışlar da
dönüşüverir jülyet basit bir tarla kuşuna
sen öpüşmeye doymuş dudaklarınla
dersin ki
-sevgilim
kaldır şu güzelim poponu da
yemek yap yiyelim
çamaşır-bulaşık yıka
aşklar da tarazlanır aslanım
tükenir en fazla beş yıl sonra
akşamdı
ve sahili boynuzluyordu deniz
yukarda gök
yıldız bahçesi
havada esrik bir rüzgâr
jülyet şişman bir kadın olarak geçti yanımızdan
romeo bunamış bir ihtiyar
dedim ki insan
yalnız da olsa ihtiyarlar
bir yaşam hasretle kanamaktansa
bir gün tükense de aşklar
birlikte yürümeli insan
gittiği yere kadar
kuşlar bile
kanatları birbirine bağlıyken uçamazlar
yürekten yüreğe kelepçe vurmayanlar
aşkı bir onlar yaşar
aşk ki sonsuz gökyüzüyse
kuşlar yanyana uçar
|