Bitmezse Güz Biter Gözlerim
Yalnız ay ışığı aydınlatabilir
Tenimde tutuşan ezgileri
Över durur hüznümü
Ay’lığından kalma
Eski alışkanlıkla
Oysa benim
Yürüyüşler tertipleyen
Bayraklar sallayıp
Marşlar haykıran
Bir keskinliğim var
Yitik,gömülü olsa da
Diri tutar rüyalara karşı
Gözlerimin perdelerini
Benim lal ama cıvıltılı bir kalbim,
Su gibi durgun bir hüznüm,
Dünyayı tanımaktan yorgun,
Şiirim var.
Kelimelerimin takati kesilse de
Celladın harmanisinde
İçimde beslediğim bir sövgü var
Benim şarkım,
Benim atımlarım,
Savaşım,
Aşkım,
Coşkum,
Soğan-ekmek gibi direnişim,
Göndere bayraklar çeken,
Sıkılmış yumruklarım,
Haziran’sız Eylül’üm
Terazisiz dengem var…
Ay ay’lığından kalma bir alışkanlıkla
Pudralıyor yüzümün çopurluklarını
Esrarlı bir cinayet mahalli süsü veriyor
Gözlerimin akına
Tüm dünya orda vurulmuş
Tebeşirle hattı çizilmiş gibi
Kusursuz bir cinayet işlenmiş
Saçlarımda
Katil,maktul,suçlu,suç
Eğilip girer
Bir mabedin kapısından
Yemliyor zaman ay ışığıyla
Tufan sonrasını andıran
Hatıratımı
Tarihçemde küçük suçlar
Kırbamda şerbet dolu
Benim çünkü
Lal ama cıvıltılı bir kalbim
Su gibi durgun bir hüznüm var
Bitmezse güz
Biter gözlerim
Yaprakların
Sarı salınışlarına
Ağlamaktan...
20 Kasım 2006
Şükrü Özmen
|