Esmeralda l
aşkın şeytanı
gel al benden bir ömür istediğin firuzeyi
al götür
getirmeden kalbimin anahtarını
al götür ruhumu
iskele sancak direklerine bağlayarak
salla limanlarda
işte budur de
işte bu
şiirini satın aldığım şair bu
aşk bedeline…
bağır şeytan bağır
beni kendime çağır
proloter bir ölümü benimsemiştim hep
kurgusal asil bir idamdı aradığım
devrimci bir intihar belki
diplomatik bir meseleyi çözse yetecekti
ölümümden artakalanlar
aşkın hüznüne dair şiirler okuyup
ağlamaktan başka bir adanışım yoktu
Esmeralda yeşil elbisesiyle
ruhumun katedralleri önünde dansetmeden önce
ruhum yıkanmadan önceki kirliliğine uzak
temiz bir ölüm düşlüyor şimdi
şöyle ağır arızalı bir ölüm
eteklerine yapışıp ölesim var aşkımın güz sarısının
sen ne büyük yalanlar öldürmüştün halbuki
meydanlarda kayalıklarda
hayatı,aşkı, öfkeyi,hüznü
nasıl imbiklerden süzerek kaçırmıştın kalbine
bir kör kambur olmak dışında
hiçbir şeye sahip değilsin artık
Esmeralda’nın ruhunun yalazında...
Kasım 2006
Şükrü Özmen
|