İns-ü Cam
Bütün karmaşasıyla insan atılıyor
Ruhumun pir-ü pak caddelerine
Dolaşıyor eşkiya duruşuyla kös kös
Kalbimi çırçıplak hüzünlere
Korkulara yalnızlıklara kaptırarak
Bir bir yıkılıyor
Aklımın derinliksiz duvarları
Karşımda üstüste duran yığınları
Gördükten hemen sonra
Beni bir ses sahibi kılmaya yetmeyecek
Bu asılsız kederler
Geçirmeye yetmez kalbağrılarımı
Yetersiz yakarışlarım
Kokun öyle yakında
Cam kafesler içinde
Eteğine yapışıp
Yeşil yalnızlar kafilesine karışmam için
Pişmanlıklarımdan yapılmış
Bir balyoz yetecek
Ne-bi'an çıkıyorsun aklımdan
Ne-bi'an geliyorsun aklıma
Uzat ellerini
Kurtar NEBİ
Aşığınım biliyorsun...
|