Mavi Küpeler
Varlığın yarınlarıma son umucumdu
Yokluğun ise ölüme giden dört kollu tabutumdu
Bana küsmüş sanki mutlulukla yarınlarım
Önümde düşlerime bir mezar kazıyor anılarım
Durmuyor, ıslatıyor taşları bile gözyaşlarım
Bir sesten yoksun burada can çekişiyorum
Öksüz şiirlerimi sana emanet edip
Ölümün dudaklarından delicesine öpüyorum
Mutluluklar denizinde yine kayboldum
Daha bahar gelmeden hasretinde soldum
Bir veda edemeden sana
Kırlangıçların sekerat göçünde kendimi buldum
Ömrümde sevgiyi buldum demişken
Alın teriyle bir sana mavi küpler almışken
Sessizliğinde ölüyorum
Gidiyorum işte yokluğunda sana ağlarken
Oysa; varlığın yarınlarıma son umudumdu
Yokluğun ise ölüme giden dört kollu tabutumdu
Gümüşten kumsallara bıraktım mürekkebimi
Üşüyorken ellerim Cehennemin ateşi ısıtır ellerimi
Soldurma sakın; sana hediye aldığım güllerimi
Mevsimsiz baharlarda açmadan kurudum
Avuçlarını aç hadi sana yüreğimi sundum
Bir seni beklerken kendimi son nefesimde buldum
Armağanımdır sana yüreğimle sana aldığım mavi küpeler
Ben çürürken toprakta üzerimde açar mı güller ?
Dudaklarımı kanarken bedenimi sardı sönmez ateşler
Seni ölümüne sevmiştim
Günden güne kururken sevginle yeniden yeşermiştim
Sen bu satırları okurken
Ben çoktan Azrail' e canımı vermiştim
Oysa varlığın; yarınlarıma son umudumdu
Yokluğun ise ölüme giden dört kollu tabutumdu.
|