[Shekil]

Arkadaşım

Trafik canavarına yenik düşüp, zamansız bir ölüme yakalanan çocukluk arkadaşım, sevgili Mehmet İZ'in anısına.

Güleç dostum!
Sevdaydın en karasından,
sindiremediler.
Yiğittin en alasından,
çekemediler.
en merttin bu namert dünyada
kabullenemediler.
sen mert gençliğin mert yüreğiydin,
bitiremediler.
Arkadaşım!
En güzel sen gülerdin,
ağlatamadılar.
elde mendil,
en iyi sen oynardın
durduramadılar.
hazanda gazelleri,
mezarda ölüleri diriltirdi kahkahaların,
susturamadılar.
Sen gözlerde ışıltıydın,
karartamadılar.
Esmerim,
gülyüzlüm!
Varsa günahı,
günahıydın özgürlüğe kaçışların.
Beyaz geceydin mayınlı sınırda,
karartamadılar.
sevgide okyanustun,
zerresini eksiltemediler.
Çiçek çiçek bahardın,
her mevsim bir başka kokardın.
Ey güzel insan!
Giderken iz bıraktın ardından.
İzciler izini sürdüler.
Tipi,boran,kıyamet demeden
çirkin mi çirkin,
hain mi hain ittifaklar kuruldu.
Sınır antlaşmalarına konu oldun.
Hasan Keyf'li bir sürgün tarihini
Yine ölü dirilten gülüşünle yazdın.
Gülüşüne,
bakışına,
bizi hasret koydun be dostum.
Bir özgürlük tohumuydun
mücadele tarihinden arta kalan.
Sen aşkın en kısa ömrü,
umudun sonsuzluğuydun.
Ah be tatlı dillim,
güleryüzlü çocukluğum!
Sen her şafakla yeniden yeşerip,
gün batımlarında sararan
Bir yiğit başkaldırıydın.
Güneş sana hasretken,
sen güneşe hasret gittin.
Ne gecede kaldın,
Ne de gündüze doydun.
Ahhh! be ciğerim.
doyamadık sana.
Bakışına,
gülüşüne,
dostluğuna bizi hasret koyup gittin.

Resul Üstün