[Shekil]

Ateşti Yağmur Oldu

Ateş topuydu sanki.
Alev alev yanıyordu bedeni.
Belki de öyle sanılıyordu.
Dumanlar gökyüzüne yükseldikçe,
O büyüyordu.
Külleri rüzgarla savrulup;
dağlarda,
denizlerde,
ovalarda çiçek çiçek açıyordu.
Sonra,
yıllardan sonra bir gün,
kırlangıçlar,
güvercinler onun gibi uçtu.
Nehirler onun gibi coştu.
Ve rüzgarlar fırtına oldu,
tufanlar yarattı.
O hala yağmaya devam ediyordu.
Belki de öyle sanılıyordu.
Günlerden bir gün;
dumanlar bulut oldu,
yağmur oldu...
Ve şimdi,
doğa renklensin diye,
kış,
yaz demeden
sağanak olup yağmakta.

Resul Üstün