İçimdeki atlastan gecesin
Bir siir düşmüş siyah sayfaya
rengini gözlerinden alma... bir haykırış
o bakiş
hangi resmin rengisin
hangi kışın yaprağı
hangi yazın tanesi
sen bana tezatmısın
bahardan kalma bir yaprak
üzerinde gülüşüm soluyor
üşüyorum be çocuk.
Sen, içimdeki atlastan gece
dudaktan dökülen o hece
hep aynı, çözülmez bilmece
seviyorum seni
mekanımız belirsiz
hep aynı yanlızlık
özlüyorum seni
özlüyorum be çocuk.
Sana uzanan yollarım
geçit vermiyor yılan kıvrımında
amansız sorularım cevapsız kalıyor
yokluğunda bir gülnihal ağlıyor
kanıyor be çocuk.
Yedi tepede büyüyeceksin
acıları yorgan yapacaksın
sen ne sevdalar yaşayacaksın
içimde hep çocuk kalacaksın
gizli sevdam,aslan parçam
dağlarımın yeşili
aslan yürekli çocuk.
Esmer gülüm
ölümün en hüzünlü rüzgarı okşasa da
çıplak bedenime,sinmiş kokun
terki diyar eylemez
toprağı çürümüş dağların şahikasında
her daim kokmaya hazırsın sen
gönlümün zorlu sevdası çocuk.
Aynada kendime bakmak gibi bir şeysin sen
Baktığımda seni görmek
Dağılıyor sisler
Şafak yeni güne gebe
Gülün kırmızısından damlıyor kan gözlerime
O vakit
Görüyor gözler tüm körlüğüyle be çocuk
Zuhal Erdoğan
__________________
'' Efsaneler Olmez , Shekil Degistirir ''
|