Analitik Zamanlar- II
Vaktin geç, esnemeli saatlerinde,
Miskin bakışların ümitsizliğinde,
Sevgindi bir rüzgarla çıkan,
Ellerimdeki bilinmeyenleri,
Halemdeki bulutları dağıtan.
adı değil, kendisi aşktı, ne kafdağı ardı masalı ne de zümrüdüankaydı,
kendimden bir parça, kanadım kolumdu, onsuzluk yokluğumdu.kilometreler vardı, sevgiyle biten, baharda kar gibi eriyen.bilinemeyen korkular vardı,
görünemeyen, hissedilen, ellerin kenetlenmesiyle yenilen.biraz zamanlamay_
dı, göze görünen, hoşgörü tohumunun ekilmesiyle bitiveren.kuşku bulutları
vardı, sıcak gülüşlerin ateşi, gözlerin pırıltısıyla.dağılıveren.tanımama suçluydu biraz ama ezildi geçen zamanın ağırlığında, yükseldikçe sevgi yokoldu, grilikler dönüştü gökkuşağına.toplumsal dayatmaların koşullanmasıydı, içtensizliğiydi, riyakarlık ipliğiyle örülmüş ananelerdi, çifte
standart ahlak anlayışıydı kişilik çatışması yaratan, ruhumu dikenli tellerle
saran.
Çünkü ruhum kanıyordu.
Sorun basit, soruysa kolaydı,
Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı,
Bu bir kısır döngü sarmalıydı,
Gördüğümüz develer,
Aslında büyüttüğümüz pirelerdi.
Esnemeli saatlerin hafifliği ağırlaştı birden,
Analitik zamanların ağırlığı hafiflerken..
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine
|