vurgun
Aykırı bir yaşamdı yaşadığı,
Benzemezdi kimseye sesizdi,sadece....
İşaretle anlatırdı.
Aykırıydı benzemezdi kimseye,
Sordum... Neden diye kacırdı gözlerini ,işarette yok.
Dedimya alışmıştı özel olmaya ve sesiz kalmaya,
Belki özel olması sesizliği değil yaşadıkları,
Vurgun yemişti yüreğinin derinliğine .
O gün sesizliği tercih etmişti,
Özlem onun acı cekmesiydi.
Sesizlik onun özgürlüğü,
Sevgisi yediği vurgun....
|