Bazen...
BAzen.. içi burkulur insanın yüreği yanar ve durmak bilmeden sızlar...
Adını koymak zordur o tarifsiz acının...
Neden diye sorulur hep...
sorulduğuyla kalır tüm sorular.
Birileri Yargılanmadan infaz edilmiş
birileri gereksiz yere yargılanıp durulmuştur
ama netice yoktur..
giden gitmiştir kalanı bitirmiştir işte...
Ne yapmalı?
elde kalanlarla yola devam mı etmeli,
herşeyi boşvermeli mi?
bu zor karara gelmiştir sıra...
Güçlü olmak gerek..
ama herşeyden önce güç verecek bi sebep...
o sebebide kendinden başka bir şeyde
heleki BİR KİMSEDE asla aramamak...
Güçlü olmak...
seni kırıp gidenlere
hiçe sayanlara
vurup ardına bakmayanlara
terk edenlere
insafsızlara rağmen
GÜÇLÜ OLMAK .. olabilmek marifet...
hep birileriydi seni bu hale getiren
Mantığın ve duygularının çelişkisiydi..
zaten ne zaman hemfikir olmuş ki o 2 şey...
Güçlü Olmak... güçlü kılmak... güçlü kalmak...
Ya zayıf olmak pahasına
duygularını ayırmayacaksın yanından,
sırtlanıp vurulmaları, yıklımaları göze alıp,
ağlaya ağlaya devam ediceksin hayata...
Yada bir tek damla bile gözyaşı bırakmadan ardından
Unutup silip herşeyi
duyguları gömüp en bulunmicak yere, yüreğinin en derinine!
tek bir kıpırtı bile bırakmadan ardından ÇEkiP gidiceksin......
|