“ düşünüyorum da (...) gölge ölür mü hiç !.. ” sen hüzün dolu heybenle giderken , arkanda kül rengine bulanmış fildişi siyahı bir gece kalır... yenilmişliğim , tükenmişliğim / bak işte bu yüzdendir terkedilmişliğim... ...arayıştayım çöl ortasında ki kaktüsün kıyısında buldum gölgemi üşüyordu... tek başınaydı , oysa doğduğum günden beri onu arıyordum . o bilmiyordu !.. sadece yetim kaldığına inanmıştı çaresizce Azraili bekliyordu ... (...artık hiç düşünmüyorum ; ben hiç doğmamışım ki gölgem olsun. bedensiz ruhun içerisinde çaresizce çırpınıştayım...) emre onbey