Palavranin böylesi
Avcilar toplanmis, yine palavra atiyorlarmis. Cok yasli birinin de cani cekmis. Bir tanecik de ben patlatayim demis: ''Bir gun ustume tam uc tane aslan saldirdi. Birini vurdum ama kursunum bitti. Birinin de kafasini dipcikle dagittim. Bu sefer de tufek kirildi. Ucuncusu beni kovalamaya basladi... Kactim... Kactim... Ama arslan pesimi birakmiyor!..'' Arkadaslari: ''Agaca ciksaydin!'' demisler. Ama yasli avci, oyle kolayca kurtulmayi kendine yedirir mi?.. ''Etrafta agac, magac yok!.. Onum ucurum, arkam arslan... Derken, dar bir kopruye rastladim. Hemen daldim. Ama bir de ne goreyim?.. Koprunun yarisi yikilmis. Asagisi 300 metre ucurum... Sap gibi yikik koprunun ortasinda kalakaldim. Arslan da ustume geliyor... Geldii!.. Geldiii!.. Geldiii!..'' Ihtiyar aska gelip kendini oyle bir zora sokmus ki, kurtulmanin mumkunu yok. ''Geldi!.. Geldii!..''ler uzayinca, arkadaslari oykuyu kisa kesmek icin: ''Eee!.. Sonra ne oldu?'' diye soruvermisler. Duruma care yetistiremeyen ihtiyarcik ne yapsin: ''Sonra arslan beni yedi!'' demis. ''Amma da attin haa!.. Iste yasiyorsun...'' Ihtiyarcik, titreyen eline, ayagina bakip boynunu bukmus. ''Buna da yasamak mi denirbe!..
|