Kalan Sen
o kadar uzak ki
unutmuş
yürümemi
nasıl geçti
izi yok
hep şimdi
kaşların
gerilen yay tetikte
bekler bir limanda
açılmayı kirpiklerin
gözlerin
en çok dokunduğum yer
terk ettiği anları mı taşır
göz yaşların
açmak için hazır
çekmeye tek soluğu
dudakların
çıkmak ister sokağa
dar odalarda
gülüşün
dolanır aşina
kulaklarımda
sesin
dağılır rüzgar saçların
kıskanır fırtına
yayar sıcaklığını
öpünce alnın
kaybolur kulakların
olmasa dudaklarım
burnun
hazır aşk kokusuna
kaç kere çekti beni
çenen
bilirdi dokunduğu teni
hatırlar mı omuzların
sarsıldığı anı
özler mi
açtığı mor gülleri
gerdanın
götürürdü göğüslerin
her an çocukluğuma
kaybolurdu avuçlarımda
okşanınca ısınan elin
zorunlu bir durak göbeğin
taşırdı içinde cevabı
küçük soru kalçaların
çıkarır yokuşu
soluksuz bacakların
değdiğinde yüzüme
ayak bileklerin
bir öpücük kalır
tadı ağızda
küçük yumurta
topuğun
anar mı
kadife zemin
geçen zamanı
dağlanmaya hazır
endamın
rüzgarsız uçurtma
ruhun
Kemal Aslan
|