Parantez Mahkumuydu Hasan
– Hasan Demir kardeşime –
1/:
Bir parantez içinde ruhum.
Ben bu idim... Ben buyum…
Geçmişten kalan lifli hatıralar buruk…
Savurdum yılların yandaşında kalbimi.
Bir karlı Kastamonu ormanı tiryakiliğinde,
Ellemiştim zamanı yorgun elimle.
Kan fideliği verimli dudaklarım
Ve cana damlayan titrek ve zavallı bir mum.
Kan kokan dallarıma mahkumum.
Bir parantez içinde ruhum hapiste
Arkam akşam... Önüm sıra sekiyor gölgem.
Uzak rüzgârların hızıyla akan
Anılarım yitiriyor daracık hafızasını.
Yerinde sade, tek damlacık kan
Haykırıyor ardımdan derin bir ağız:
Hasan... Hasan... Can Hasan! ...
2/:
Sensiz girişim geceye.
Say ki cephede bozgun.
Kılıcım kırık uzak bir Dandanakan’da.
Kargıların ucunda bir damlacık can
Ağlıyor keskin kenarlı vefakar bir kayalık:
Hasan... Can Hasan! ..
2a/:
Yanıyor keyfim... Kaçıyor uykum son menziline.
Saçlarım ılık ılık özgürlük üfürüyor enseme.
Bir parantez içinde ankebut ruhum.
Sen yan gayri ey kalbim kendi mahpusuna yan
Hasan... Hasan... Can Hasan! ...
3/:
Bir parantez içinde kelebek ruhum...
Cereyanlar tarifeli... Pınarlar nöbetleşe akıyor.
Bereketli zamanımı çalan hırsızlar
Cephelere dökülen feryadıma bakıyor.
Canım Hasaniye’m ağlıyor ayakucumda
Gözleri umman içre inci tarlası gibi…
Topraksa nisanın kıblesini soyunup
Azgın ateşler doğruyor damarlarımda.
Kargım kırık temreninin dudak kenarından...
Hayal meyal bir Dandanakan’da
Tutsak oluyor aşka
Dağlara üzengilik gibi bakan
Yasa durmuş karanlıkta bir çift güvercin.
Ağlıyor hırçın hırçın hıçkırarak:
Hasan... Hasan Can Hasan! ...
Ahmet Yozgat
|