İns ve Cinnin Metalik Korkusu
1/:
Yeminle söylüyorum ey ins ve cin:
Teker teker keşfettiğim yıllardı kendimi.
Perşembeler mıhlıyordum,
Panosuna önümdeki zamanın.
Çizgi çizgiydi annem oyalı beşiğimde.
Müsvedde günlerimde azgın yeller esmede.
O günler de bir atak, bir ataktım ki...
Ne sakalsızlık korkutuyordu beni
Ne de komşu köpeği...
2/:
Yeminle söylüyorum ey insan ve cin:
Tenhanın çığlığını öpüp alnından,
Katlanıyordu çarpması örs üstünde yüreğimin.
Düşüncemin zirvesinin yanıbaşında,
Bir dağcı tırmanıyordu umutla,
Karanlık çukurlara.
O günler de bir atak, bir ataktım ki...
Ne savaş korkutuyordu beni
Ne de soğuk metalin kini...
3/:
Yeminle söylüyorum ey ins ve cin:
Duruyordum ömrümün kuçeciğinde.
Çakıp gözlerimi anıların darına,
Dingin yüzüne çarşambanın haykırıyordum.
Okşamaktı emelim yüreğimden,
Baş kaldıran yılanı.
Karanlığa sarmalayıp ayıplarımı,
El sıkışmaktı bir tenhanada,
Yalnız amma yüklü günahlarımla.
O günler de bir atak, bir ataktım ki...
Ne şafaksızlık bağlıyordu beni,
Ne de beyin kasırgam...
4/:
Yeminle söylüyorum ey ins ve cin:
Zemheri atölyesinde soğuk çeliklere çakılıyordum.
Uzak bir pazartesiydi sayın ki bütün akrabam.
Yırtınıp acemi dudağımın,
Yazdığı dualarla,
Efsunlu pelerinler sarmalıyordu omzumu.
Sıyrılıyordu gözlerimden bir ömürlük aydınlık.
Diz çöktürüyordu beni bir bezirgan başı,
Çölde azmış develerinin yanı başına.
Yani bir vakitler topuğumla döğdüğüm topraklara...
***
Artık bir tek toprak korkutuyordu beni
Kalbimde titreyen sarı yaprakla...
Ahmet Yozgat
|