Kes Tıraşı be Şair
Züldar Begüme On Birinci Güzelleme
11/:
Hayal ülkemin begümü Züldar:
Son misafiri de göçmüştü yıllar öncesi,
Zincirleri paslanmış zamansız ilişkilerin.
İşte bu yüzden Züla,
Örselenen sevdaların kilitleri kırıktır,
Kalabalıkları barındıran ıssız diyarda.
Yok mu sanırsın yalnız bir adam?
Çarşıda,
Pazarda,
Handa,
Hamamda... Ya da yanıbaşında...
(Kes tıraşı be şair! Yine yanma kafiyenin narına. Bilirsin ki sevmem ben hazır kafiyeleri. Yani tam, yarım, zengin ve redif... Bize göre değil anlayacağın. Ama kendi buluşumuzdur ters uyak ya da çapraz kafiye... Her nereye koysan da yakışır haspa kız. Yıldız buradan çavar şiirimde... Sen şimdi boş ver kafiyeyi mafiyeyi de elinden uçmak üzere olan kuşa dil dök. Mektubu soğutma. Yoksa yandı gülüm keten helva...)
Neyse kız Zü...
Bir yolcu gidiyorsa geniş yollarda,
Damgalı kalpler uyanır ve ağlar.
Kansa bekleyen önümüzü...
Bekleyen ve gözlerimizi tutandır.
Bitkindir o an tutuşmuş ellerimiz.
Ve biz emeriz habire aşkın zehrini.
Uykulu ve yorgunluğumuz ondandır işte.
Eyvallah Züla...
Sevdalı ve vurgun mu sanırsın kendini?
Yürürüz, koşar
ız ve düşeriz sonunda yolun,
İneriz, çıkarız kat be kat ayyuka,
Uzaklaşırız yakınlaşırız terk etmeyiz fakat
,
Bu tasalı yol sana aittir Züldar,
Çünkü... Çünkü... Çünkü...
Cibril'le senkrona keser gökyüzünde kozmik hız,
şiir ilinin ölümsüz burcundasın,
Sen ey begüm kız...
Arzın semaya hurucundasın,
Yıldız yıldız...
Ah kifayetli hırsız!
Ahmet Yozgat
|