Bir Akşam Üstüdür Tüm Sermayem Benim
Apostol'la Kırk Üçüncü Sayfanın İlavesi
1/:
Söyle şahım unutur muyum?
Uzak kahverengisini duygularımın.
Duydum ki sen anımsamakta güçlük,
Kabullenmekte hiçlik çekermişsin,
Bir tespih misali ardımıza dizdiğimiz göç kafilelerini...
***
İnanmak istemem zamanın elder gözü olduğuna,
Ve yuttuğunu arsız gayyaların aşka dair cevahirleri.
Ama bilirim ki yine de şahım,
Her an bir tutam meşe külü sayılır,
Sırlar anıların aynasındaki parlak yüzeyi.
Akşam nöbetlerinde mim düş mirzam beynine,
Eğer postacı turnalar geçerse üzerinden,
Zamansız ve halsiz çırpınışlarla,
Çat silahını yüreğinin en hoşgörülü levazımında,
Ve tekellüm eyle,
Usuldan ve kızıl guruba banarak divit ucunu,
Şiirin kervanının yarım sevdalı derkenarını,
Ya da hani ezberlerdin ya zamanı gurbetinde hani ya,
O sadık türküyü tenha koyaklarda bile,
Çağla devirlerinde en ilk baharlarının.
Deme ki unuttum!
Oysa sen sabahları camıma gün ışığından kına yakardın,
Belki de bir akşam üstüdür bütün sermayen senin,
Ve burcunda taşıdığın nazenin hissin...
2/:
Biz de severiz şiiri semeresiz be mirzam,
İşte ol nedenle kafiye arefesinde apareratif olarak,
Kahır hammalına sevdasının hissiz çökeltisi,
Bize yarım aylarda yüreğimizdeki yırtığı dikmek kalır.
Ama vuslat koşusunda hıza bağlıdır her toynak,
Ve kaçkın maharetsizliğe vurgundur çölde kalanlar,
İtibarsız bir yöne düçar olanlar ateş yolundadırlar,
Aşikar bir yok oluşa uzanır bilekler.
3/:
Hamarat ayağın hızına eş değilse koşuda şahım,
İşte ol nedenle zengin kafiye arefesinde,
Bir yoksul ve yüreğinin varoşunda yaşayan şair olarak,
Bize kahırların çamurlu yutuculuğuna diz üstü düşmek kalır...
Bedenimizi bir bedevi çadır karası el alır,
Tasmasından kurtulsa da nihayet tutsak yüreğimiz,
Gayrımeşru bir çölde açgözlü bir yel...
Şiir hemhal olur yalnız zamanlarda hepimizle,
Anılarımızın soylu kulbundan tutup kaldırır kumlardan bizi,
Ancak ruhumuzu nakaratına ayak olarak alır.
Ahmet Yozgat
|