Boğaziçi Sendromu
Değil artık bu yer o eski diyar
Sesimi ne bir komşu ne kuşlar duyar
Gönlüm hep mekansızdır hep böyle seyyar
Bak işte senden de geçti mazlumum ey yar
Kaderi tarayamam tarağım şimşir
Gurur bu dev aynasında edilmez teşhir
Nasihat etmeden önce kendini pişir
Gerçeğe ısınmayan insan yalanla üşür
İçimden hiç çıkmıyor mazideki mavi göz
Bedenimi çekmiyor dilimde ki adi söz
Sızıları ısıtmaz ne bir ateş ne de köz
Eğer sararsa şehri yine o sihirli güz
Kutba yaklaşmak için ufacık renkli bir buz
Biçimlenir elinde olarak dans eden bir kız
Çiğnerken yutacaksan eğer bir kenger sakız
İndir dimağına demirden siyah topuz
Tutkuyla gözbebeğinde büyüyorsa çılgınlık
Bir sevimli yemiş kurdu olmamalı dargınlık
Masum bir istek gibi birikirse acılar
Açılır yüreğinde hiç dinmeyen sancılar
Ya su ver pişkinliğe ya kurut öfkeleri
İbadet kabul etmez görünmez tekkeleri
Adı gibi tadı var dilinde ki şirinin
Yedi çeşit rengi var yüzündeki derinin
Gözmüdür kulakmıdır şu sabahın mahmuru
Kürk çeşidi saymadık hiç bir zaman samuru
Huşu ile verince en güzel temennayı
Bağladık boynumuza yeminsiz amennayı
Yanaşılmaz tuzaktır sisteki iskeleler
Gün gelir yıkılır mı o aşılmaz kaleler
Şu ömrü bitirince mahruti çadırlarda
Yağmurlar yağmaz olur bulutsuz çatılarda
Maziyi yaşatıyor bir sevgi silsilesi
Gurur içinde hala yenilginin kulesi
|