Aydınlığın Elleri
Ay güneşi kıskandırdı bir akşam
Yurdu yürek olunca kardeşliğin...
Limanını yitirdi sahipsiz umarsızlıklar
İnce bir sızı bıraktı göklerde
Ne yana baksak maviydi...
Ardında bir gülüş kaldı bulutun
Yüzünde tebessümlerin en görkemlisi
Lezzetini aldık çıkarsız dostluğun
Artık düşümüz aydınlığın elleriydi...
|