Ah kim tutabilir beni, atım Burak
Ah kim tutabilir beni, atım Burak
Gök gri küllerinden arındı,
Silkelenip kuşlar döktü yeryüzüne,
Karabasan düşler çoğaldı evlerin içinde,
Komşudan komşuya gidemedi akıl,
Yaya kaldı dostluklar insanın rıhtımında,
******* leylek boyu uzadı
Sabahlar bir gül tedirginliğinde uyandı
Her şey darmadağındı
Güneş utancını gün boyu sakladı
Gizlenip bulutlar içine
Fırtınalı bir resim çoğaldı yüreklerde,
Ürkeklik taştı yüzümüzün renginden,
Çakıl taşları ayakkabı oldu ayağımıza,
Felaketler çoğaldı parmak uçlarımızda
Ay dökeriz sulara suni bir yakamoz olur,
Kentleri taşırken cebimdeki erik ağacına,
Akasyalar çiçek açar boynumun ağrıyan yanlarında,
Bakır bir leğen içinde toplasam memleket türkülerini,
Cesur savaşçılar dökülür ceketimin kol düğmelerinden,
Yerde kan görsem üşürüm akşam olmaz gözlerimde,
Tüm anıları dinamitliyorum göğüs kafesimde,
Kötü şiirler yazıyorum,
Yazdığım müsveddeleri yırtıp atıyorum,
Gecenin kırıklarını topluyorum yüzümde
Sabah aynalara baktığımda,
Tekrar topluyorum müsveddeleri yerden,
Yeniden yazıyorum bir şiiri binip imge atlarına,
Ne varsa saldırıyorum aşka boyun eğmeyen,
Bir kez olsun çıkmıyor ağzımdan diz çöken bir deve,
Gemiler geçiyor saçlarımın üstünden beyaz yelkenlilerle,
Felaket tacirliği yapmıyorum takvimlerden dökülen
Cesetlere, kent intiharlarını artırırken soysuzlaşıyor insan,
Adım sevda, yolum uzun, yolum sonsuzluğa,
Ne yedi başlı ejderha tanırım, ne omuzlara düşen karga burun,
Kırdım kaburgasını duvarların, bu sürekli hükmüm,
Firavuna Musa olmaya gidiyorum, Kabile Habil,
Ah kim tutabilir beni, atım Burak,
Lütfi Kireçci
|