UYANDIĞIMI SANMIYORUM.
Doğarken ağlattı beni
kadersiz kaderim;
belki hüngür hüngür,
belki ciyak ciyak
ağlamışım...
Çocuktum bilemem ki.
Anımsadığım tek şey,
tek mutluluğum;
“Her meyvanın tadı bundadır,
hangi meyva niyetine yersen
onun tadını verir” diye
birkaç muz yemiştim doğduğum köyde,
o toprak damlı evimizde.
Babam öyle söylerdi,
doğruydu sözde...
İnanasınız gelmeyecek,
şaşıracaksınız belki,
üniversitede tanıştım ben çikolatayla,
greyfurtu limon azmanı sandım.
Yalan bile olsa;
sevdiğim kadar
sevildiğimi söyleyemem.
Ben çocukluğumu yaşayamadım ki...
Çapıttan yapılmış
yakan top bilirim,
cam bilyayla düğme ütmece oynadım,
saklambaç oynadım,
onları bilirim;
hep ebe olsam,
çok kandırılsam da uzun eşekte...
Güzel kızları düşümde gördüm;
birini bırakıp birini sevdim.
Nedense;
sonra
utanıp başımı önüme eğdim...
Tombul, tombul memeli,
dev gibiydi benim kızlarım.
Düşüm son buldu,
yaşayan kızları görünce.
Ben çocukluğumu yaşayamadım ki...
Çok ağlattılar beni
daha doğarken,
sonra da;
salladılar beşikte
susayım diye...
Başardılar,
susturdular beni,
uyuttular.
Hoş,
halen uyandığımı da sanmıyorum ya,
neyse...
Ben çocukluğumu yaşayamadım ki...
Süleyman SAYLAN
Ankara, 14.03.2001 Saat: 17.07
Süleyman Saylan
|