KARADENİZ’İN AKŞAMLARI
Bir gün daha biterken devrile devrile
Bu rüzgâr çıldırmış galiba
Nefret eder gibi karanlıktan
Vuruyor kendini daldan budağa
Düşen yapraklar toprağı kucaklıyor
Toprağımsa seni söylüyor inadına
Bense onu dinleyip hasretini yazıyorum
Karadeniz’in hırçın dalgalarına.
Ereğli Limanı’na gelen gemiler
Seni alıp bana getirmiyor
İşte bu nedenle yazdığım tüm cümleler
Karadeniz’in kara akşamlarında yanıyor.
Bu rüzgâr giden güneşe küsüyor
Güneş ona aldırmıyor bile
Arkasına bakmadan sana koşuyor
Bu rüzgârsa bana kalıyor
İçim cehennem gibi yanıyor işte
Yanıyor da rüzgârla
Bir yandan toprağımı kucaklayan
Yapraklar savruluyor
Öbür yandan saçlarım dağılıyor
Uçuşan yapraklar arasında.
Gözlerimdeki nemler donuyor
Adını anarken ellerinin boşluğunda
Gözlerim her batan günün kıyısında
Nemli bakışlarla seni arıyor hala
Dilimde ağza alınmaz küfürlerle
Söverken Karadeniz’in sensiz akşamlarına.
25.10.2005
Vedat Akdeniz
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|