Bir Abdal Olsam Düşsem Yollara
Tren yolları götürdü yine, seni çok uzaklara,
Gözyaşlarım bitmiyor geride kalanlar aklımda,
Bıraktığın mutluluk, hasrete karıştı geldi yanına,
Ben de kalan sevgin, aşkın, özlemin yalnızca.
Düşlerim sensizliğe, kapı açıyor herzaman,
Yaşayamadığım mutsuz anlar, bana kalan,
Dilim dilim paçavra oldu artık zaman,
Seni sığdıramadığım günlere yazık değil mi.
Ne hüzzam, ne nihavent bana göre değildi.
Dinlerken ruhuma doluyordu aşkın sanki,
Bir garip gönül gibi kafeste kalan yüreğim,
Hep aç, hep susuz artık gülmeyecek mi.
Asonsör boşluğuna sıkışmış sanki ruhum,
Kapan da esir gibi, bir kuş olmuş gönlüm,
Kanatlarım kırık, uçmak ise bana ölüm,
Yalnızlığı ben mi seçtim söylesene gülüm.
Bir abdal olsam düşsem yollara bulsam seni,
Yüreğimi yüreğine koysam bıraksam kendimi,
Bir kar tanesi gibi erisem dudaklarında şimdi,
Aşkla yaksam aşkla kavursam seni, deli gibi.
Menekşe Gülay
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|