[GooD aNd EvıL]

Bir Şehri Anlatmak

Bir şehri anlatmak
Ancak ağlayarak mümkündür.
Ve her şehrin öyküsü
Biraz kendine küskün,
Üzgündür.

İstanbul;
Anlatılması en zor
Anlatılmazı en çok şehir.
Ama hiçbirşey imkansız değil
Anlatılabilinir.
Çözüm: Ağlamak, daha çok ağlamak.

Bir nehir kadar ağlasam, yeter miki?
^^Dertli şehir, derdim şehir^^, der;
Benim gibi içinde saklı kalmış
Var ile yok arası her şair.
Yeter miki? Bir deniz kadar ağlasam
Yağmur yağsam, gökyüzü gibi ağlasam.
Vurulmuş şehir!
Gönlüm misali yaralı şehir!
Yeter mi? Kanımı akıtsam, damlatsam taşına toprağına
Seni doyasıya anlatmaya yeter mi?

Kaldırımlarında yıllanmış ayak izleri
Kaldırımlarında ezilmişliğin, yenilmişliğin resmi.
İnan, ömrümce yürüsem kadırımlarında, yorulmam
Bilirim yıpranan, tükenen hep sensin İstanbul.

Kimbilir nice aşklar yaşanmıştır, tarihin boyuca.
Kimisi öpebilmiştir sevdiğinin alnından
Kimisi ölüp gitmiştir bu uğurda.
Kimisi de seni terketmiştir aslında kendine kızıpta.

İstanbul;
Aşkı sonsuza dek gururla temsil edecek şehir.
İstanbul;
Aşkını sonsuza dek bizlerden gizleyecek şehir.

Hatırlar mısın?
Gençtim, deli fişektim
Caddelerinden rengarenk geçerdim
Henüz böylesi kararmamış, solmamıştım.

İşte o zamanlar
Ateşten gömlek giyinip, yanarcasına
Dünyalar güzeli bir kızı sevmiştim.
Düşünüyorum da ne unutulmaz günlerdi
Şimdi öyle uzak ki o günler
Düşündükçe;
Kahrımdan, mazi köprülerinden düşerim.

Parklarında oturur, saatlerce konuşurduk
Çeşmelerinden birbirimizin avuçlarından su içer
Birbirimize olan susuzluğumuzu gidermek için de
En tenha yerlerini seçerdik.
Yüzünde oluşacak bir küçük gülümseme için
Bahçelerinden yüzlerce gül kopartır
Ellerimden ellerine verirdim.
En sevdiği tatlı dondurmaydı
O yaladıkça dondurmasını sanki ben erirdim.

Herşey güzel gidiyordu hayatımızda
Ta ki o bizi bizden eden, beni benden eden güne kadar.
Koklamaya doyamadığım çiçeğim, gözlerimin önünde solmuştu.
Yanık bir türkü gibi, acı acı gelmişti ölüm.
Şeytan arabasına binmiş, şeytancasına onu ezmişti.
Kollarımın arasındayken bana sonbakışı
^^Üzülme^^, der gibiydi
An kadar kısa sürdü.
Nasıl üzülmezdim, nasıl delirmezdim
Önüne geçememiştim gülümün
Önüne geçememiştim ölümün
Önüne geçememiştim zamanın
Ahh! Geç kalmıştım.
Yüreğimin ortasına yumruk yemiş, yere serilmiştim.

Kalp çıkmazım, gelin edeceğim gitmişti
Evlilik düşlerimiz daha başlamadan bitmişti.

Bir şehri anlatmak
Ancak ağlayarak mümkündür.
Ve her şehrin öyküsü
Anlatanın içinde gizlidir...

Mehmet Caner Sümengen