Kim inanırdı!
Günlerce
Özlemin susuzluğunda
Umudun izlerini hıfzederken
Senden
Arta kalan olmasaydı
Şimdi kim inanırdı
Dirliğimi
Güneşin haşmetinden
Korurken
İçime serinliğe
Gark eden esintiyi
Ne güzel müjdelerdin.
Çare adına
Ne varsa sen sabırla
Şükrederek benliğimde ki
Hiddetimi yenerdin.
Yeter artık
Diyeceğim an
Sen papaklarınla
Dudaklarımı okşardın sus diye
Her zaman
Şu gerçeği işlerdin
Satırlarında, gönlünü sakın
Hiddetin ellerine teslim etme.
Sinende
Barındıracağın kin
Çekirge misali en bereketli
Fikri başaklarının başlarını yok eder.
Kalan
Saptan asla
Bir unu, bulguru
Elde edemezsin.
Sen gönlünde
Çiçeklerin açmasını
Ve solmamasını istiyorsan
O vakit sinende
Asla şiddet ve hiddete
Bir kapı aralamayacaksın.
Biliyorsun ki
Yağmur her zaman
Canlar için bir berekettir.
Lakin bazen
Afete dönüştürmek
Senin elinde olan tercihtir.
Afetlerde
Ne kadarda cana mal olsa
Nedamet için
Yine bir tercih değildir.
Hareket ve kuvvetin
Sebebi zikredilmelidir derdin.
Senden
Kalan mektupları
Okuyunca içim içime sığmıyor
Hissiyatım
Sanki coşuyor
Hicran her yanımı kuşatıyor.
Ah
Tamburi cemil efendi
Hacı arif efendi hislerini
Ne kadar güzel dile getirmişler
Sazların
Dillerinde, gönülleri
Fetheden nağmelerinde.
Ellerimde kokladığım
Senden kalan mektuplar olmasaydı
Kim inanırdı kalbime işlediğin güzelliklere.
Mustafa Cilasun
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|