...Hüznün Gölgesi...
hüznün gölgesini buldum bakışlarında
zeka pırıltılarına sakladığın
karanlık o labirentin içinden
kanayarak gelmiştin
çıbanlar açmıştı yüreğin sıtmalı *******e
sıcacıktı sokuluşun analığıma
alınyazında varsa yaşamak
duvara çarpan kör kuş misali yaşanırdı elbet
vahşiydi aşk….ayrılık çaresiz
yakışırdı hüzün sana
“hangi aşk mümkündü(r) aşığı öldürmeden? ”*
sur dibinde özlemlerin
kıyameti beklerdin
zengindi aşktan artakalan kuyu
acıdan yana
örselenmiş kalbinle yürü şimdi
'nereye kadar'
sorma hiç!
bırak seninle ağlasınlar
tut yine sen ellerimi
kentlerin yüzü yok
annelerin elleri var
ah çocuk annen olsaydım keşke!
………….
(*) Murathan Mungan
(2 Kasım 2004)
Naime Erlaçin
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|