...Kehribar...
yalnızlığa seğirir hücresi
tespihlik sabırlar emzirir karantinada
gittiği yerden dönemeyişin öyküsü bu
soylu ve hazin
an mühürlü
ıssız bir resimdir yaşamak
muğlak tutkulara dönüşür
eskilerden yansıyan kemirgen ölüm
fısıltıyla konuşur zaman
içli bir destan kanar tasvirlere şeffaf dudağından
sevgiyi nakşeder bir renktir artık eflatun hüzün
hoyrattır sesi suskun *******in
tek bir yere geçer acının nazı böyle
“tut” der
“tut ellerimi! ...”
sonrası ruhta açan güller
ki miski amber
__buruk tebessüm
ah kehribar!
nasıl da erir endamında daracık kafesler
(30 Aralık 2004)
Naime Erlaçin
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|